تابستان سرخ فولاد خوزستان؛ ایستادن در میانه خاموشی‌ها و تنگناها

 به گزارش آهن نیوز ،تابستان ۱۴۰۴ را باید در تاریخ صنعت ایران با خودکار قرمز نوشت. خاموشی‌های پیاپی، محدودیت‌های سیاست‌گذاران، لغو معافیت‌ها و چشم‌اندازهای مبهم صادرات، هر یک برای از پا درآوردن یک غول صنعتی کافی بود. اما فولاد خوزستان به‌جای زانو زدن، ایستاد.

پاسخ به این ایستادگی، تنها در عدد و نمودار خلاصه نمی‌شود؛ باید در راهروهای داغ ناحیه فولادسازی قدم زد، صدای فوران کوره‌ها را شنید و چهره‌های آفتاب‌سوخته کارگرانی را دید که هر روز، ساعت‌ها در کنار هم کار و زندگی می‌کنند.

فولاد خوزستان در این تابستان سخت، بیشترین حجم تقاضا در بورس کالا را به خود اختصاص داد؛ آن‌هم با قیمت‌هایی بالاتر از میانگین بازار، نشانه‌ای از اعتماد خریداران داخلی. در عین حال، با باز شدن نخستین روزنه‌های صادراتی، رشد ۶۷ درصدی صادرات را رقم زد؛ عددی که در تراز ارزی کشور، ارزشمندتر از هر فلزی است.

اما شاید مهم‌تر از این آمارها، همان چیزی باشد که در گزارش‌های رسمی نمی‌گنجد: همدلی. واژه‌ای ساده اما نجات‌بخش. همدلی میان مدیران و کارگران، مهندسان و تکنسین‌ها، که تصمیم گرفتند در برابر بحران، گلایه نکنند؛ بلکه کار کنند.

مدیریت شرکت در دوره‌ای که برق هر لحظه قطع و وصل می‌شد، به‌جای توقف، مسیر خوداتکایی را برگزید. مصرف انرژی را هوشمند کرد، فرآیندها را بازتنظیم نمود و خانواده بزرگ فولاد را همراه ساخت. وقتی مدیر و کارگر زیر یک سقف داغ بایستند، گرمای کوره فقط فولاد نمی‌سازد، رفاقت هم شکل می‌گیرد.

این روایت، برای ستایش نوشته نشده است؛ بلکه برای یادآوری یک حقیقت: هنوز هم در ایران می‌توان صنعتی را با همدلی، عقلانیت و تعهد اداره کرد. هنوز می‌شود در دل تحریم و بی‌ثباتی، صادرات را زنده نگه داشت و چرخ کارخانه‌ای را بی‌هیاهو چرخاند.

در اهواز، چراغ فولاد خوزستان همچنان روشن است؛ نه در تالار بورس، بلکه در چشم‌های کارگری که با دستان سیاه و دل روشنش، ستون اقتصاد خوزستان را برپا نگه داشته است.

تابستان ۱۴۰۴ برای خیلی‌ها شاید تنها فصلی گذرا بود، اما برای فولادمردان خوزستان، گواهی بود بر اینکه اگر در روزهای سخت دوام بیاوری، روزهای بهتر از راه می‌رسند — دیر یا زود.