به گزارش خبرنگار آهن نیوز؛ ایالات متحده برای دستیابی به هدف خود مبنی بر «مقابله با بحران آب و هوا در داخل و خارج از کشور»، باید کربن زدایی از فولادسازی را آغاز کند، یکی از صنایعی که به تنهایی ۸ درصد از کل انتشار جهانی کربن در سال ۲۰۲۲ را به خود اختصاص داده است.

جالب اینکه برای انجام این کار، باید با چین همکاری کند. دلیل ساده است؛ چین بیش از نیمی از فولاد جهان را تولید می‌کند. از همه مهمتر، حدود ۷۸ درصد از کوره‌های فولادی در چین و ۹۸ درصد در ایالات متحده به پایان عمر عملیاتی خود خواهند رسید و تا سال ۲۰۳۰ نیاز به سرمایه گذاری مجدد دارند. این موضوع، نشان دهنده پنجره فرصت واقعی اما در حال بسته شدن برای کربن‌زدایی از این صنعت برای سال‌های آینده است.

ایالات متحده تعرفه‌هایی را مانند مکانیسم تنظیم مرز کربن اتحادیه اروپا (CBAM) به عنوان وسیله‌ای برای مهار انتشار گازهای گلخانه‌ای در فولادسازی پیشنهاد کرده است. با این حال، تعرفه‌ها به تنهایی کافی نخواهد بود زیرا چین تنها ۲.۱ درصد از تولید فولاد خود را به ایالات متحده صادر می‌کند.

همکاری فعال در تحقیق و توسعه مورد نیاز خواهد بود. در حالی که روابط دوجانبه و پرتنش این امر را دشوار می‌کند، مجموعه‌ای از ویژگی‌های منحصر به فرد تکنولوژیکی، سیاسی و سیاستی صنعت فولاد می‌تواند همکاری چین و ایالات متحده را ممکن کند.

سه نشانه امیدوارکننده

نخست؛ چشم اندازهای دلگرم کننده‌ای برای کوره‌های قوس الکتریکی (EAFs) و جذب، استفاده و ذخیره کربن (CCUS)، به عنوان دو مسیر تکنولوژیکی اصلی برای کربن زدایی فولاد وجود دارد. دولت چین به صنعت فولادسازی دستور داده است تا سهم خود را از EAFهای با انرژی تجدیدپذیر از ۱۰.۶ درصد فعلی به ۱۵ درصد تا سال ۲۰۲۵ و ۲۰ درصد تا سال ۲۰۳۰ افزایش دهد.

همچنین، چین دارای ظرفیت قابل توجه ذخیره کربن در محدوده ۱.۲۱ تا ۴.۱۳ تریلیون تن است. به این ترتیب، CCUS به طور مداوم به عنوان یک حوزه مورد توجه در گفتگوهای دوجانبه آب و هوایی مهم شده است. ابتکاراتی مانند مرکز تحقیقات انرژی پاک ایالات متحده و چین (CERC) و مجمع بین المللی برنامه همکاری انرژی ایالات متحده و چین در مورد CCUS که وارد هفتمین سال خود می‌شود، قبلاً چارچوب سازمانی مورد نیاز برای افزایش همکاری در بخش فولاد را فراهم کرده است.

دوم؛ سیاست همکاری در کربن‌زدایی فولاد زیاد بحث برانگیز نیست. چون برخلاف فن‌آوری‌های بحث‌انگیز که در مرکز اکثر اختلافات تجاری و مالکیت معنوی بین ایالات متحده و چین بوده‌اند، فولادسازی از فناوری بالایی برخوردار نیست. سبز کردن صنعت نیازی به انتقال  فناوری است که نگرانی هر دو طرف را برنمی‌انگیزد.

 مطالعه علمی در سال ۲۰۲۲ در مورد جدا شدن ایالات متحده از چین بر روی فناوری‌های کم کربن نشان داد که فولاد سبز به همراه CCUS دارای کمترین خطرات اقتصادی و امنیت ملی هستند. بنابراین، این فناوری‌ها به عنوان رویکرد واقع بینانه برای همکاری دوجانبه ظاهر می‌شوند. صنایع با زنجیره تامین پیچیده و گسترده مانند فتوولتائیک‌های خورشیدی و باتری‌ها، بسیار در معرض خطر و از نظر سیاسی حساس‌تر هستند.

سوم؛ دولت و ذینفعان صنعت در هر دو کشور تمایل خود را برای کربن زدایی ابراز کرده‌اند که احتمالاً تلاش‌های همکاری را تقویت می‌کند. نقشه راه کربن‌زدایی صنعتی وزارت انرژی ایالات متحده، فولادسازی را به عنوان یک حوزه اصلی مورد توجه قرار می‌دهد. همچنین شورای دولتی چین اهدافی را برای صنعت تعیین کرده که قبل از سال ۲۰۳۰ به اوج خود برسد. در چین، برخی از بزرگترین بازیگران این صنعت از جمله گروه فولاد Baowu و گروه فولاد Angang متعهد شده‌اند که انتشار گازهای گلخانه‌ای را در اوایل سال ۲۰۲۴ به حداقل خود برسانند.

تولیدکنندگان آمریکایی که بارها با دولت ایالات متحده لابی کرده‌اند تا اجازه واردات فولاد با قیمت رقابتی را بدهد، به طور مشابه در کربن زدایی فولاد چین نیز سهم دارند. منطق مشخص است: اگر تولیدکنندگان فولاد چینی تولید کربن اندکی داشته باشند، کمتر در معرض تعرفه‌ها و محدودیت‌های مبتنی بر آلایندگی قرار می‌گیرند و در نتیجه عرضه فولاد بزرگتر و ارزان‌تری را برای تولیدکنندگان آمریکایی ایجاد می‌کنند.

حتی با وجود  مشکلات فنی، سیاسی و سیاستی مطلوب، پتانسیل همکاری چین و ایالات متحده در کربن زدایی فولاد امیدوارکننده بوده اما تاکنون استفاده نشده است. گرم شدن آرام اما پیوسته در روابط دوجانبه احتمالا به تبدیل آن به واقعیت کمک کند. بطوریکه بازدید اخیر آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه ایالات متحده مورد استقبال قرار گرفت. اگر این حرکت ادامه یابد، احتمالا ایالات متحده و چین فرصت واقعی برای همکاری در کربن زدایی یکی از آلاینده‌ترین صنایع جهان را خواهند داشت. با این حال، با تغییر احتمالی در دولت‌های ایالات متحده در انتخابات ۲۰۲۴ و بازنشستگی تجهیزات، زمان بسیار مهم است. از همین روی، سیاستگذاران هر دو کشور باید در صورت ایجاد فرصت سریعاً اقدام کنند.

انتهای پیام/