به گزارش خبرنگار پایگاه خبری آهن‌نیوز؛ "جامعه امروز بیش از هر زمان دیگری مشتاق آگاهی و دسترسی کامل و شفاف به اطلاعات است و در این میان، انعکاس صحیح اخبار و اطلاعات جز با تلاش خبرنگاران ممکن نخواهد بود." این پیامی است که یکی از مجموعه‌های صنعتی به مناسبت روز خبرنگار برای خبرنگاران آهن‌نیوز ارسال کرده بود. حرف‌های زیبایی روز خبرنگار نگارش شد. از توصیفات بلامنازع تا عبارات زیبا که در کنار همدیگر جملات قشنگی را تشکیل می‌داد.

توصیف هر فردی از شغل‌اش متفاوت است اما من می‌گویم؛ "خبرنگاری یک ظاهر دارد و یک باطن. ظاهرش دیگران را کشته و باطنش خودمان را!" ظاهرش زیباست؛ چون خبرنگار در این نشست و آن نشست حضور دارد و با افراد چهره و مشهور نشست و برخواست می‌کند؛ پوزیشن اجتماعی دارد و دسترسی‌اش به اطلاعات برای خیلی‌ها شگفت‌انگیز است. باطنش اما شبیه شرک است! زشت و نخراشیده! سراسر اضطراب و بی‌خوابی. تعطیلی و غیرتعطیلی ندارد. خبرنگار همیشه باید آنلاین باشد. حتی در خواب هم گاهی حوزه‌ خبری‌اش رهایش نمی‌کند. بعضی اوقات حتی نصفه شب با اینکه حتی احشام هم خوابند گوشی‌اش را چک می‌کند تا مطمئن شود خبری از قلم نیفتاده باشد تا فردا مورد عتاب و خطاب مدیرش قرار نگیرد.

بی‌خوابی و ضعیف شدن چشم، ضعف اعصاب و سردرد و خرابی معده، استرس، اضطراب، افسردگی و صدها مرض دیگری که از عوارض شغل خبرنگاری است از یک سو اما آن چیزی که بیش از همه یک خبرنگار را اذیت می‌کند رفتارهای دوگانه مسئولان و مدیرانی است که از آنها به‌عنوان ابزاری برای منافع‌شان استفاده می‌کنند. خبرنگار در طول یک سال بدون هیچ توقعی برایشان کار می‌کند و شاید روزانه ساعت‌ها برای این حوزه وقت می‌گذارد به بهانه اینکه روز خبرنگار به اندازه حتی یک پیام تبریک از او تقدیر شود اما دریغ از اینکه آن مسئول به خودش اجازه دهد و تلفن در دست گیرد و پیامی را برای خبرنگاری که هر روز تریبون رسانه‌اش در اختیارش قرار دارد، تنظیم و ارسال کند.

این موارد البته بدیهی است و از این نمونه‌ها متأسفانه در سایر امور کشور هم می‌توان یافت که سبب ایجاد شک در اهداف متولیان شده است اما باز هم این موارد خیلی رنج‌آور نیست؛ مصائب بالاتری وجود دارد که درد ما را افزون کرده است و آنهم این است که  خبرنگاری که جزئی‌ترین مطالب آن مجموعه را کار می‌کند از حضورش در جلسات و مجامع غیرطبقه‌بندی مثل مجامع عمومی سالیانه ممانعت می‌شود؛ آنهم یک روز پس از روز خبرنگار! بنابراین این شک برانگیخته می‌شود که آن مجموعه با این روند در اندیشه برجسته‌سازی و یا شاید تجاری‌سازی است که از حضور رسانه‌ها جلوگیری می‌کند. این چه تجلیلی است که مزد قدرشناسی آن ممنوعیت حضور خبرنگار در محافل و جلسات عمومی را در پی دارد؟ این رویکرد حتی با روح احترام و تجلیل به افراد عادی هم منافات دارد چه رسد به مدعیانی که هر کدام‌شان داعیه‌دار شأن و شئون‌اند.  

انتهای پیام/