به گزارش خبرنگار آهن نیوز؛ ونزوئلا کشوری با انرژی، توان انسانی و طبیعی بالاست. به ویژه منطقه گوایانا با پتانسیل آب و برق آبی، ذخایر معدنی فلزی و غیرفلزی و همچنین  پارک صنعتی مهم خود در برنامه‌های توسعه ملی نقش تعیین کننده‌ای دارد. در صنایع ونزوئلا، صنایع مربوط به بخش فولاد که در منطقه گوایانا در ایالت بولیوار واقع شده‌اند، اهمیت زیادی دارند که به طور کلی و با توجه به ظرفیت نصب شده خود یکی از بزرگترین مجتمع‌های فولادی جهان را تشکیل می‌دهند.

 شرکت‌های فولادی ونزوئلا نقش محوری برای توسعه اقتصادی و اجتماعی منطقه هستند، زیرا نه تنها به دلیل اقدام مستقیم، بلکه موتورهای اشتغال‌زایی، رفاه و توسعه اجتماعی هستند. علاوه بر این، این شرکت‌ها بیش از ۳۰ درصد از تولید ناخالص داخلی گویان و ۳ درصد در سطح ملی سهم دارند. 

Siderúrgica de Orinoco CA (Sidor) بزرگترین تولید کننده فولاد ونزوئلا است. قبل از ملی شدن آن در می ۲۰۰۸، بزرگترین صادرکننده فولاد در منطقه آند آمریکای جنوبی و چهارمین صادرکننده بزرگ فولاد در کل آمریکای لاتین بود. در سال ۱۹۹۷، این کارخانه تحت ریاست رافائل کالدرا خصوصی شد. شرایط فروش مستلزم این بود که کنسرسیوم آمازونیا - متشکل از شرکت‌های هیلسا و تامسا مکزیک، سیدرار آرژانتینی، سیونسا ونزوئلا و یوسیمیناس در برزیل - ۷۰ درصد از سهام این شرکت را کنترل کنند.

سیدور در اواسط سال ۲۰۰۸ در دوران هوگو چاوز پس از یک سری اختلافات صنعتی، مجددا ملی شد. در ماه مه ۲۰۰۹، مالک اکثریت آن زمان ترنیوم موافقت کرد که ۵۹.۷% سهام خود را در شرکت در ازای پرداخت ۱.۹۷ میلیارد دلار از دولت ونزوئلا واگذار کند.

SIDOR پس از خاموشی ونزوئلا در مارس ۲۰۱۹ فعالیت خود را برای همیشه متوقف کرد. تولید آن از زمان ملی شدن شرکت در سال ۲۰۰۸ به طور پیوسته در حال کاهش بود. مدیریت دولتی، بی‌اطلاع از فعالیت‌های «تولید فولاد»، همراه با «عدم برنامه ریزی استراتژیک و سرمایه گذاری، منجر به کاهش مداوم تولید شد». تولید در سیدور از ۴.۳ میلیون تن در سال ۲۰۰۷ به کمتر از ۳۰۰ هزار تن در سال ۲۰۱۸ کاهش یافت. این کارخانه ظرفیت تولید سالانه ۴.۶ میلیون تن فولاد را دارد.

دولت ونزوئلا از لحاظ تاریخی نقش برجسته‌ای در سیاست‌گذاری و تولید مواد معدنی ایفا می‌کند. دولت به دنبال توسعه صنایع سنگین، تعداد زیادی شرکت معدنی را به دست آورد یا تأسیس کرد. صنعت بوکسیت و آلومینیوم که به طور سنتی از نظر اندازه کوچکتر از آهن و فولاد است، ظرفیت قابل توجهی را در استخراج و فرآوری ونزوئلا دارد. در نتیجه، آلومینیوم دومین منبع درآمد ارزی کشور است، همچنین ونزوئلا دارای بزرگترین ظرفیت نصب شده در آلومینیوم در کل آمریکای لاتین بود. علاوه بر این، این کشور به دلیل ذخایر وسیع بوکسیت با کیفیت بالا، انرژی فراوان و ارزان و زیرساخت‌های توسعه یافته، اقتصادی‌ترین تولیدکننده آلومینیوم در جهان است. ذخایر اثبات شده بوکسیت به بیش از ۵۰۰ میلیون تن رسید  که احتمالا به ۵ میلیارد تن برسد.

قبل از رشد سریع آلومینیوم در دهه ۱۹۸۰، صنایع آهن و فولاد هسته اصلی بخش معدن را تشکیل می‌دادند. استخراج تجاری سنگ آهن در مقیاس بزرگ در ونزوئلا در اوایل دهه ۱۹۵۰ آغاز شد، زمانی که رژیم پرز جیمنز امتیاز سنگ آهن را به دو شرکت فولاد ایالات متحده، Bethlehem Steel و United States Steel Corporation اعطا کرد. ذخایر عظیم آهن که در نزدیکی منابع برق آبی قابل بهره برداری قرار دارد همراه با تقاضای فزاینده ملی برای فولاد، زمینه را برای ایجاد یک کارخانه فولاد در سال ۱۹۵۵ در نزدیکی تلاقی رودخانه های اورینوکو و کارونی فراهم کرد.

صنعت فولاد ملی، اهداف بلندپروازانه ای را برای خود تعیین کرد، اهدافی که در نهایت نتوانست آنها را برآورده کند. رشد اقتصادی آهسته تقاضای محلی را کاهش داد و تکثیر کارخانه‌های فولادسازی جدید در سایر کشورهای در حال توسعه تقاضای بین المللی را کاهش داد. پس از سال‌ها تأخیر، تنگناهای فنی و سوء مدیریت دولت باعث شد کشور در زمینه فولاد تا سال ۱۹۸۲ خودکفا شود. در سال ۱۹۸۵، صادرات فولاد پنج برابر واردات شد. با این حال، سرمایه‌گذاری اولیه بالا صنعت ونزوئلا را بی‌سود کرد و بدهی هنگفتی به‌وجود آورد که حدود ۵ تا ۱۰ میلیارد دلار تخمین زده می‌شد.

رونق در صادرات قراضه

نیکلاس مادورو، رئیس جمهور ونزوئلا، که دولتش در سال ۲۰۱۸ بخش صادرات قراضه را ملی کرد، سال ۲۰۱۹ نیز تمام مواد قابل بازیافت در این کشور را «استراتژیک» نامید، اقدامی که راه را برای صادرات آن برای کسب ارز هموار کرد. افزایش فروش غیرقانونی ضایعات فلزی در ونزوئلا چنان آشکار است که مادورو در ۲۳ آوریل ۲۰۲۱ متعهد شد که با مشت آهنین با مافیای آن مبارزه کند. بسیاری از جوامع فقیر در بولیوار، بزرگترین ایالت معدنی ونزوئلا، از محل درآمدهای ضایعاتی زندگی می‌کنند که از شرکت‌های آلومینیوم یا جنگلداری محلی می‌دزدند. همه این افراد در معرض خطر بازداشت توسط مقامات ونزوئلا در راستای محافظت از این کالای ارزنده هستند.

دولت برای کسب درآمدهای ارزی نیاز به صادرات قراضه دارد. در حومه شهر بندری گوانتا در شرق ونزوئلا، صدها کامیون روزانه صف می‌کشند تا چندین تن آهن قراضه را تخلیه کنند که در راستای تلاش دولت برای تبدیل زباله‌ها به منبع ارز خارجی است. جمع آوری و فروش قراضه به دلیل نیازهای مالی دولت مادورو که به دلیل تولید کم نفت در نتیجه سال ها سرمایه گذاری ناکافی در صنعت و موانع فروش به دلیل تحریم‌های ایالات متحده فلج شده است، رونق گرفته است.

تحت فشار تحریم‌های واشنگتن، دولت مادورو در حال بررسی طیف وسیعی از گزینه‌های درآمدی است. اگرچه قبلاً قراضه در مقادیر بسیار کم به خارج از کشور فروخته می‌شد، شرکت‌های خصوصی تلاش های خود را برای صادرات آن از اواسط سال ۲۰۲۰ افزایش دادند بطوریکه چندین محموله تا همسایه ایران یعنی ترکیه نیز رسیده است.

روابط تهران و کارکاس

رابطه اقتصادی ایران و ونزئلا در سال‌های اخیر  به شدت افزایش یافته است بطوریکه ایران حاضر به صادرات سوخت و ایجاد فروشگاه زنجیره ای در این کشور شده است. با این وجود هنوز همکاری بالایی در بخش معادن و فولاد دو کشور مشاهده نمی‌شود که بیشتر به دلیل مسافت زیاد و موانع تحریم دو کشور است. باید توجه داشت که ارزش مالی جذب سرمایه گذاری خارجی بیش از ۲۰۰ میلیارد دلار است که عمدتا در بخش‌های معادن عظیم سنگ آهن، بوکسیت، لیتیوم، آلومینیوم، مس؛ توریسم و کشاورزی متمرکز است. ایران نیز می تواند در این بخش ها سرمایه گذاری و حتی کمک به بازسازی بخش فولاد ورشکسته این کشور کند.

ونزوئلا یکی از واردکنندگان آهن و فولاد است که بیشتر سهم را به ترتیب چین، کلمبیا، هند، برزیل و ترکیه در تامین فولاد این کشور دارند. همچنین در شرایط کنونی نزدیک به ۳۰ درصد از صادرات این کشور به ارزش تقریبا یک میلیارد دلار می رسد که ۵۰ درصد آن به ترکیه و ۱۳۵ میلیون دلار آن به چین بوده است. متاسفانه با مشاهده آمار صادرات و واردات فولاد ونزوئلا، ایران جایگاهی در این میان ندارد که با ایجاد خط منظم کشتیرانی می توان این مشکل را برطرف کرد. به ویژه اینکه دو کشور برای تجارت ۸ میلیارد دلاری سرمایه گذاری کرده اند که بخش فولاد می‌تواند در تحقق آن کمک کند.

انتهای پیام/