به گزارش پایگاه خبری آهن‌نیوز، در حال حاضر یکی از مناقشات مهم در صنعت فولاد اختلاف نظر بر سر صادرات محصولات فولادی است.

عده ای معتقدند با وجود اینکه شمش در زنجیره فولاد پتانسیل ارزآوری برای کشور دارد اما آیا منطقی است که این محصول با ارزش در اختیار کشورهای رقیب قرار گیرد تا نورد تولیدکنند و در داخل تولیدکنندگان نورد با محدودیت صادراتی و انرژی هم در تولید و هم در صادرات دچار مشکل شوند.

در این خصوص آنوش رحام، دبیر سندیکای تولیدکنندگان لوله و پروفیل ایران، با اشاره به اینکه در حال حاضر ایران دچار یک فئودالیسم فولادی شده، به خبرنگار آهن‌نیوز گفت: متاسفانه هر بخشی از زنجیره که یارانه بیشتری دریافت کرده و به نوعی دولتی‌تر و بزرگ‌تر است، منافع خود را بر کل زنجیره ترجیح می‌دهد. 

وی در حال حاضر تغییر طبقه‌بندی و تعریف انواع کالا در کشور را اشتباه دانست و تصریح کرد: یک کالای استراتژیک مانند شمش در جنگ تجاری اهمیت ویژه‌ای دارد. 

به گفته این فعال صنعتی، هیچ کشور در جنگ تجاری مهمات کشور رقیب خود را تامین نمی‌کند، اما ایران به عنوان یکی از کشورهایی که بیشترین صادرات شمش را در سال‌های اخیر به کشورهای همسایه داشته به راحتی این کالای استراتژیک رابه رقبای خود در جنگ تجاری تقدیم کرده است. 

رحام تاکید کرد: اگر امروز صحبت از صادرات شمش به عنوان کالای ارزآور نسبت به محصول بعدی زنجیره مطرح است، صرفا به این دلیل است که بیشترین صادرات مواد اولیه را به رقبای خود داشتیم. 

او با اذعان همه اهالی صنعت به اینکه محصول بعد از شمش، میلگرد و صنایع تکمیلی دیگر مانند لوله و پروفیل است، تشریح کرد: وقتی ادعا می‌شود استعداد صادراتی تغییر کند و به جای سوق به سمت صادرات محصولات با ارزش افزوده بالاتر؛ به عقب برگشته و به سمت کالای خام و نیمه‌خام رود، مشخصا یعنی خلاف اصول، فرمول‌ها و معادلات ارزش افزوده در تجارت حرکت می‌کند. 

دبیر سندیکای لوله پروفیل معتقد است نباید به خاطر منافع بخشی از زنجیره، یک رویه‌ای تجویز شود که خلاف منافع ملی است.

او با اشاره به اینکه در مصوبه سال ۱۴۰۰ قانون بودجه، دولت طبقه‌بندی کالاهای خام و نیمه‌خام معدنی و سایر کالاها را مشخص کرده، تاکید کرد که نباید برخلاف این تعاریف عمل کرد و سرخود هر بخش برای خود تعریف و طبقه‌بندی کالا انجام دهد. 

رحام با اشاره به اینکه سیاست کلی صادراتی نظام تاکید بر صادرات کالا با ارزش افزوده بالاتر دارد، ادامه داد: چرا باید در کشور صادرات کالای میانی زنجیره فولاد افزایش یابد و محصولات تکمیلی در انتهای زنجیره متوقف شود؟!

دبیر سندیکای لوله پروفیل با تاکید بر اینکه صادرات محصول نیمه خام مانند شمش مصداق عینیِ دادن سوبسید رایگان به کشور همسایه و رقیب است، تشریح کرد: در شرایط اضطراری مثل اکنون که کشوری مانند عراق مشکل تامین ارز برای خرید محصول ایرانی را در مقایسه با محصول ترکیه یا عربستان دارد یا عوارض وارداتی بر محصول نهایی ما اعمال می‌کند، چرا ما باید محصول خام و نیمه خام خود را به چنین کشوری که قوانین انقباضی را فقط برای محصول تکمیلی ما اعمال می‌کند صادر کنیم تا خود به تولید این محصولات اقدام کند!؟

او همچنین تاکید کرد: ضمن اینکه محصولات خام و نیمه‌خام یارانه بسیار بالاتری را در بخش انرژی جذب می‌کنند و در سه بخش اول تولید محصول فولاد خام، چیزی در حدود ۵۵۰ متر مکعب گاز مصرف می‌شود که هر تن کالای صادراتی حداقل ۳۰ دلار یارانه سوخت خود را از کارخانه تا بندر منتقل می‌کند.

رحام ضمن اشاره به اینکه هیچ کشور امروز در دنیا سیاست خود را بر توسعه صادرات محصولات با ارزش افزوده پایین، خام و نیمه‌خام متمرکز نمی‌کند، تصریح کرد: اگر به مدت فقط ۶ ماه صادرات شمش متوقف و محصول با ارزش افزوده بیشتر صادر شود حتما صرفه صادرات به سمت صادرات محصول تکمیلی سوق پیدا می‌کند. 

به گفته او وقتی ما خود کشور همسایه را با تامین مواد اولیه مثل شمش تشویق به تاسیس خط نورد و محصولات تکمیلی می‌کنیم مشخص است که صادرات شمش برای تولیدکننده داخلی نیز جذابیت پیدا می کند. 

وی دلیل جذابیت صادرات شمش را نه فقط قیمت مطلوب آن بلکه بحث تامین ارز مطرح کرده و افزود: در سال‌های گذشته برخی از واردکننده‌ها ملزم شدند از ارز محل صادرات خود، ارز تامین کنند. در این میان بسیاری از واردکنندگان خوردو و قطعات CKE خودرو در سال گذشته با صادرات شمش، ارز واردات محصولات و خطوط CKE خودرو را تامین کردند. 

به گفته رحام صادرات شمش لزوما به مفهوم مزیت صادرات شمش نیست بلکه چون ارز آن برای کالای دیگر مورد نیاز است، تعدادی از مصرف‌کننده‌های ارز در کشور برای این که بتوانند ارز از محل خود را تامین کنند اقدام به خرید شمش و صادرات آن کرده‌اند.

او سپس عنوان کرد: پس این که گفته می‌شود برخی مواقع مزیت با صادرات یک کالا است به این مفهوم نیست که زنجیره ارزش افزوده دارای مزیت می شود. در دنیا ارزش افزوده را بر اساس یک منحنی تحت عنوان منحنی لبخند محاسبه می‌کنند که هرچه این منحنی تعمیق پیدا کند، ارزش افزوده حاصل از تولید آن محصول بیشتر شده پس، اولویت باید در صادرات محصول انتهای زنجیره باشد.

وی ضمن اظهار تاسف از اینکه در سال‌های اخیر ارتباط صنایع با بخش متولی قطع شده است، درباره جزئیات آن توضیح داد: دولتمردان و بالاخص متولیان حوزه صنعت و مشخصا زنجیره فولاد، باید نگاه عادلانه به کل ظرفیت فولاد کشور داشته باشند.

او با تاکید بر اینکه باید به مشکلات این صنعت به طور جد توجه شود، بیان کرد: مادامی که صنعتگر در جلسات تصمیم‌گیری دعوت نشده و مشکلات آن احصا نشود، امکان انتخاب راه‌حل درست نیز سخت می‌شود. همچنان که مشاهده می‌شود در راه‌حل‌های سال‌های اخیر، دولت مدام در حال آزمون و خطا است. 

به گفته دبیر سندیکای لوله و پروفیل، ۸۰ درصد تصمیماتی که برای زنجیره فولاد گرفته می‌شود اگر با حضور بازیگران اصلی صنعت فولاد باشد، از تصمیمات خام و شتابزده پرهیز خواهد شد. 

رحام در پایان با اشاره به اینکه قطعا بهترین مشاور دولت دراین حوزه تشکل‌های تخصصی هستند، بیان کرد: چراکه تشکل و انجمن ها نگاه ملی، دغدغه منافع ملی و تداوم تولید دارند. بنابراین وزیر صنعت باید به مدیران و معاونان خود تکلیف کنند اگر قرار است بخشنامه‌ای برای بخش تولید صادر شود حداقل آن را به مشورت بگذارند یا طی یک نامه دلایل توجیهی خود از صدور آن را منتشر کنند که تولیدکننده بداند با چه منطقی اخذ شده است. 

خبرنگار: پریسا فرضی

انتهای خبر/ ف